گر جنونم هوس قطع منازل می داشت

خوشتر از ریگ روان آبله محمل می داشت

دیده گر رنگی از آن جلوه به رو میآورد

یک تحیر به صد آیینه مقابل می داشت

پاس آیین ادب گر نشدی مانع اشک

تا به کویش همه جا پا به سر دل می داشت

سوخت پروانه ام از خجلت آن شمع که دوش

می زد آتش به خود و خاطر محفل می داشت

ای خوش آن شوق که از لذت بی عافیتی

کشتی ام وحشت گرداب ز ساحل می داشت

عقده دل اگر از سعی تپش وامی شد

حیرت آینه هم جوهر بسمل می داشت

احتیاج آینه شد نام کرم جلوه فروخت

خاتم جود نگین در لب .سایل می داشت

شرم نایابی مطلب عرقی ساز نکرد

تا ره کوشش مقصدطلبان گل می داشت

قطع کردیم به تدبیر خموشی چون شمع

جاده ای راکه ادب در دل منزل می داشت

داغم از حوصلهٔ شوخ نگاهان بیدل

کاش در بزم بتان آینه هم دل می داشت